با اشتباه مواجه نیستیم/ با انحراف مواجهیم

در دو سال گذشته، حمایت از طالب را یک اشتباه بزرگ می‌دانستیم و دلایل خود بر این امر را هم بارها اقامه کردیم.

طالب به عنوان یک سازمان استخباراتی که توسط بیگانگان بر ما مسلط شده، نه ظرفیت لازم را دارد که افغانستان را به ثبات و ارامش برساند و نه اراده آن را.

همان هایی که مزدوران تکنوکرات خود را در قالب حکومت جمهوری بر ما تحمیل کرده بودند، مزدوران طالب نمای خود را در قالب امارت بر جغرافیا مسلط ساختند.
به عبارت روشنتر، مزدورهایی را برداشتند و مزدور های جدید به جای آنها مستقر کردند و همه امکانات مزدوران پیشین را بدون هیچ کم و کاست و آسیبی به اینها سپردند.

آنچه که برای منطقه طراحی شده، تداوم آشوب در جغرافیای مهم اطراف افغانستان است و فقط حاکمیتی چون طالب که دو شاخصه قوم گرایی و افراط گرایی دینی در آن پر رنگ باشد، می‌تواند اهداف پس پرده این طراحی را تامین نماید.

ایجاد تغییرات ژیوپولتیکی در منطقه، نیازمند فراهم آوردن مقدماتی بود که سلطه طالبان بر افغانستان، یکی از آنها بود.

اکنون بخشی از آن طراحی، در پاکستان در حال پیگیری است و تا حد زیادی به پیش رفته است.

هیچ یک از همسایگان افغانستان، از آسیب های افغانستان تحت سلطه طالبان در امان نمانده اند و همه کسانی که طالبان را بدون روتوش های مشمئز کننده تطهیر گران، مورد ارزیابی قرار داده اند، به سرطانی بودن این غده چرکین یقین پیدا کرده اند.

آنچه که در روزهای گذشته، در خصوص عزاداری ماه محرم اتفاق افتاد نیز بخشی از ماموریت طالبان برای حذف هویتی همه کسانی است که تصور میشود در آینده ممکن است سد راه سناریوهای درنظر گرفته شده برای منطقه باشند.

صحنه هم به قدری روشن است که هر کودکی هم می‌تواند درک کند که تسامح طالبان در دو سال گذشته، یک استراتژی برای تحکیم پایه‌های قدرت بوده و از این پس، روند محدود سازی غیر خودی ها، گراف صعودی خواهد داشت.

خوب، اگر تا کنون می‌پنداشتیم که کسانی که دم از تعامل با طالب می‌زنند و به دنبال تطهیر طالب هستند و از طریق رعیت شدن برای طالب، می‌خواهند دعوای حق و حقوق کنند، در مسیر‌ خود دچار اشتباه هستند، اکنون و با چنین وضعیت روشنی، ادامه همین طریق توسط آنها، نه یک اشتباه، بلکه یک انحراف عمیق به حساب می آید.

آنقدر که اسلام، از انحراف های اینچنینی آسیب دیده، از اشتباهات آسیب ندیده است.
آنچه که باعث شد حسین علیه‌السلام در کربلا تنها بماند، اشتباهات افراد نبود، بلکه انحراف آنها بود.
اشتباه در مورد حر و زهیر بن قین صدق میکند که راه بازگشت را برای خود باز گذاشتند، اما انحراف، غیر قابل جبران است.

سید احمد موسوی مبلغ