باهم به استانبول برویم

همزمان با نزدیک شدن به آغاز نشست استانبول (اگر دایر گردد) گروه های قومی افغانستان برای یافتن متحدین استراتژیک به تکا پو افتاده اند تا با تفاهم و تعامل، برای طرح های مورد نظرشان حامی و همراه بیابند.

جبهه بندی های اقوام در این ۲۰ سال اخیر اغلب معطوف بر داد و ستد های شخصی رهبران اقوام بوده که نه راه گشا و نه پایدار بوده است و توده های جامعه های قومی معمولا سرگردان بین قطبهای جدید اتحادها و پیوست ها و گسست های زمام داران بوده است.

حالا توده ها و اقوام افغانستان با یک فرصت استثنایی دیگر مواجه اند که این بار ابتکار عمل را به دست گرفته، با تکیه بر مشترکات اساسی طرحی نو در اندازند.
درد مشترک، ادبیات مشترک، درک مشترک، طرح مشترک، کار مشترک و حمایت مشترک، مشترکاتی هستند که پرداختن به آنها می تواند راه روشنی را برای همگرایی پایدار و فردایی بهتر ترسیم کند.

اقوام و توده ها در نتیجه سیاست های غیر ملی و عملکردهای قومی حکام و حکومت ها، یک درد مشترک دارند که موئلفه های آن تزویر، تبعیض و تعصب است. توده ها برای بیان این درد مشترک، به ادبیات مشترک نیاز دارد تا بتواند این درد دیرپای را صریح، روشن و صادقانه بیان کند تا به درک مشترک برسد. درد و درک مشترک می تواند انگیزه نیرومند برای تدوین طرحی مشترک باشد که حمایت مشترک و کار مشترک ظامن برون رفت از چمبره سنگین تبعیض و تعصب و تنفر گردد.

حسین ریحانی