بانوان؛ نمایندگان اصلی جنبش تجددخواهی در افغانستان/ این جنگ، جنگ زنان است!

یکی از چیزهایی که در این روزها شاید تعجب هر ناظر بیرونی را برانگیزد، اعتراضات خیابانی بانوان در شهرهای افغانستان است. پس از اشغال کابل به‌دست طالبان، این بانوان‌اند که با راه‌اندازی راهپیمایی‌های خیابانی، حاکمیت جهل طالبانی را به چالش می‌کشند. واقعیت غیر قابل انکار این است که شمار بانوان در همه این اعتراضات بیش‌تر از مردان بوده‌است. چرا؟ گپ چیست؟

ملیس روتون، نویسنده کتاب “بنیادگرایی”، هنگامی که در باره بی‌ثباتی‌ها و منازعات خونین یک قرن پسین در افغانستان صحبت می‌کند، آن را “جدال‌های جنسیتی” می‌نامد. من نیز با این نام‌گذاری موافقم. زیرا از زمان شورش ملای لنگ علیه نظام امانی تا به امروز یکی از عمده‌ترین محورهای منازعه، حقوق و آزادی‌های بانوان بوده است. از مهم‌ترین اصلاحات دوره امانی، یکی هم تاسیس مکاتب زنانه و فرستادن بانوان برای تحصیل به ترکیه بود. ملای لنگ و اذناب و احبابش این امر را ترویج فحشا خوانده و جامعه روستایی را به شورش علیه امان‌الله خان تشویق کردند. موضوعات جنسیتی از مهم‌ترین محورهای منازعه در دوره جهاد افغانستان و دور اول حاکمیت طالبان نیز بود. طالبان در دور اول حاکمیت خود گشت و گذار بانوان را در شهرها منع کرده و پوشیدن برقع/چادری را اجباری کرده بودند.

در بیست سال پسین، بانوان دستاوردهای بسیاری در زمینه حقوق و آزادی‌های خود داشتند. با اشغال طالبان، متاسفانه یک‌باری دیگر این دستاوردها صفر گردیده و زن‌ستیز‌ترین گروه تروریستی دوباره به قدرت رسیده‌اند.

تا دیروز اگر جدال‌های جنسیتی توسط مردان به پیش برده می‌شد، امروز از برکت شکل‌گیری یک نسلی از بانوان آزادی‌خواه، مدیریت جدال‌های جنسیتی به دست خود بانوان افتاده است. خوش‌بختانه بانوان افغانستان امروزه به این خودآگاهی رسیده‌اند که در برابر وحوش طالب بایستند و حق و آزادی‌های خود را مطالبه کنند.

بانوان افغانستان را امروز می‌توان نمایندگان جنبش تجددخواهی کشور نامید. تاریخ تجددخواهی در کشور با نام بانوان گره خورده است. این‌ها بازوی اصلی جبهه مقاومت ملی علیه ارتجاع طالبانی‌اند.

عبدالشهید ثاقب