بالاتر از سیاهی

توماس مور، فیلسوف اجتماعی انگلیستان کتابی دارد بنام «اتوپیا» که در آن یک آرمان شهری ترسیم می کند که مردم آن شهر در کمال راحتی و آرامش زندگی می کنند و هیچ گونه دغدغه ای نسبت به مال و جان و نان شان ندارند؛ کسی فریاد بی عدالتی سر نمی دهد، هیچ کسی از گرسنگی نمی میرد و کسی از سیری نمی ترکد و ثروت به طور عادلانه تقسیم شده و هر خانه ای یک دروازه سمت باغ دارد و یک در سمت جاده و دروازه ها خودکار باز و بسته می شود و افراد حکومتی کوچک ترین فشاری بر شهروندان نمی آورند و مخالفان حکومت در کمال آزادی به سر می برند و زندان وجود ندارد؛ حالا محتوای این کتاب چه کنایه از اعتراض باشد یا ترسیم آینده انگلیستان، کاری نداریم و هدف این است که در افغانستان، دقیقا نقطه مقابل یک شهر اتوپیا قرار دارد؛ فساد در بالاترین رده ای خودش قرار دارد؛ دور و بر رئیس جمهور معلوم نیست از کجا آمده اند سر سفره بیت المال می چرند و می برند؛ آرایشگر و تاکسی ران و سگ شوی از غرب تشریف آورده برای ملت برنامه طرح می کند و نا امنی بیداد می کند؛ جان مردم قدر پشه ارزش ندارد. ترورها شبانه روزی سریال وار، رخ می دهد و از دزدی و فریبکاری که اصلا نپرسید و به طور خلاصه یک مملکت کاملا بی صاحب که همه چیز خراب اندر خراب؛ هیچ کشوری با چنین معادن و ذخایر، به این حجم آواره در دنیا ندارد هیچ مملکتی با این همه امکانات طبیعی، بدبخت نیست ولی هرچه بدبختی و سیاهی و تباهی است سر ملت ما ریخته…. در قرن ۲۱ گاز نداریم؛ برق ما دوساعته است و حکومت به جای خدمات برای ملت، از کریدت/شارژ مبایل مردم دزدی کرده و ده فیصد را مثل قند و قروت نوش جان می کند و امریکایی ها با زدن پایگاه های متعدد در کشور، بعد سالها دزدی اورانیوم و مواد خام و قاچاق مواد مخدر، بدون گرفتن مسئولیت و جواب دادن، این کشور را ترک می کنند…. آن جا که می گویند بالاتر از سیاهی رنگی نیست، باید گفت در افغانستان وضعیت فعلا بالاتر از سیاهی است و السلام.

علی ظفر یوسفی