بازگشت با دستان خالی: اشک‌ها و اضطراب مهاجران اخراج‌شده از ایران و پاکستان

با شدت‌گرفتن روند اخراج مهاجران افغانستانی از ایران و پاکستان، کمپ کابل به صحنه‌ای پر از اشک و اضطراب مبدل شده است.

جایی‌که بازگشت‌کنندگان با چشمان نگران، بکس‌هایی پر از خاطره و کودکان خسته، به‌دنبال سرپناه و آینده‌ای ناروشن ایستاده‌اند. 

به نقل از طلوع نیوز؛ احمد، مردی که هشت سال از عمرش را در سختی‌های مهاجرت در ایران گذرانده، حالا با چشمانی اشک‌بار، و گلوی بغض‌آلود حکایت تلخی از سرنوشت رقم‌خورده‌اش دارد.

احمد مهاجر اخراج‌شده از ایران گفت: «طفل شیرخواری که شیر می‌خورد به‌خدا قسم است از آن پول می‌گیرد. خواهر ما که باردار بوده که طفل‌اش در اردوگاه ایران تولد می‌شود کسی ندارد که به دادش برسد.»

ذبیح‌‌الله مهاجر دیگر اخراج‌شده از ایران افزود: «از امارت اسلامی خواهش می‌کنم که برای مهاجران کار، زندگی، خانه مساعد کند که حداقل یک سرپناه داشته باشند.»

در میان ازدحام، کودکانی دیده می‌شوند که نه خنده‌ای بر لب دارند، نه تاب و توان در پا. آن‌ها فقط نگاه می‌کنند، نگاهی که از آینده هیچ چیزی نمی‌داند. 

با هر موتر تازه‌وارد، گروهی دیگر از امیدهای درهم‌شکسته، پا بر خاکی می‌گذارند که قرار بود برای‌شان وطن باشد؛ اما حالا فقط مقصدی بی‌پناه است.

اما چالش‌های مهاجران تنها با رسیدن به یک نقطه پایان نمی‌یابد؛ زینب، زنی که اشک‌هایش روایت‌گر بی‌پناهی‌اش است، می‌گوید سختی راه، بی‌سرنوشتی و نبود حمایت، هنوز در برابرش صف بسته‌اند.

زینب مهاجر اخراج شده از ایران گفت: «فعلا جایی برای رفتن ندارم. اگر به خانه پدرم بروم، آنجا برادرهایم، خانم‌های‌شان و زن مامایم هستند و ما هم آنجا جای نمی‌شویم. واقعا حیران مانده‌ام که کجا بروم. از امارت اسلامی خواهش می‌کنم که برایم یک سرپناه فراهم کند.»

اما چی اقدام‌های بنیادی و فوری باید در راستای رسیدگی به وضعیت این مهاجران روی دست گرفته شود؟

نظر نظری فعال عرصه حقوق مهاجران گفت: «سازمان‌های بین‌المللی، کشورها و نهادهای بشردوستانه باید کمک‌های مالی و فنی خود را افزایش دهند. این کمک‌ها نباید تنها به کمک‌های اضطراری محدود شود.»

اخراج مهاجران افغانستانی از ایران و پاکستان در حالی‌ افزایش یافته است که روز گذشته سازمان عفو بین‌الملل و دیدبان حقوق بشر خواستار توقف فوری این روند از سوی کشورهای میزبان شده‌اند.