انتخاب مسیر آینده

گفته‌اند وقتی باد می‌کاری، توفان/ طوفان درو می‌کنی.

به این ترتیب باید گفت فرزند خشونت، خشونت است. انتحار، انتحار به دنیا می‌آورد و انحصار قدرت، نفرت خلق می‌کند.

این مسیر وحشت، مسیری است که جامعه افغانستان به آن گرفتار است؛ مسیری که هستی ما را می‌بلعد.

بنابراین، در آرزوی آن باشیم و باید مکانیسیمی ایجاد شود که هیچ افغانستانی به دست یکدیگر کشته نشود. نفرت، انتقام و حذف از ساحت سیاست برچیده شود.

جریان‌ها و کنش‌گران سیاسی به آن اندازه از بلوغ سیاسی برسند که از انحصار قدرت دست بردارند و مسائل سیاسی را منحصراً با معیار بودن حق مردم حل کنند.

ابزار رسیدن به این هدف نیز تنها منطق و گفت‌وگو باشد، نه خشونت و کشتار.

بر اساس آنچه گفته شد، این انتخابِ جریان‌ها و کنش‌گران سیاسی است که همچنان در مسیر وحشت و خشونت بتازند، بکشند و کشته شوند یا برای حل مشکلات، از خود بلوغ سیاسی به خرج دهند و مسیر گفت‌وگو را برگزینند.

دکتر سید جواد سجادی