افغانستان در سراشیب جنگ و صلحی که به یک رؤیا شباهت دارد

متاسفانه از ۱۵ سال به اینطرف پیش بینی میکردم که امریکا جنگ را در نگاه نظامی نخواهد برد و بنیاد های “جمهوری اسلامی افغانستان” هم روی ریگ ها و شن های درحال حرکت ساخته شده که بدون اصالت و با وجود دولتمردان فاسد و بیکاره و دموکراسی بدون دموکرات نمیتواند وحدت ملی را ایجاد کند.

همه چیز در حال فرو ریختن است. گروه ارگ روز بروز و بطور واضح یک هدف دارد : جلوگیری از صلح برای حفظ منافع شخصی. اشرف غنی با تشکیل یک “حکومت موقت و عبوری صلح”مخالفت میکند وبه ادامه قدرت خود و گروه خود میاندیشد. به جای ایجاد یک ائتلاف بزرگ ملی در برابر طالبان و از موقعیت قوی با آنها مذاکره کردن، روز بروز دامن اختلافات را توسعه میبخشد، آقای سرور دانش که نشان داد که علیرغم تصورات من که وی از یک طلبه به یک دانشمند حقوق اسلامی و سرانجام به یک سیاستمدار ملی مبدل شده، افغانستان را در دایره کوچک رقبت و آختلافات حزب سیاسی که هنوز عضو آن است میبیند و بیم آن میرود که منافع قوم خود را (حالا وی بطور واضع مدافع سیاست قومی است) در خدمت اشرف غنی و کرسی معاونت لرزان و در حال سقوط، به خطر اندازد. رحمانی، رئیس پارلمان از جنگ داخلی دیگر صحبت میکند و از امریکا میخواهد که به حضور نظامی خود ادامه بدهد.

در این حال روز بروز روشنتر مشاهده میکنیم که آینده افغانستان در واقعیت در دست امریکا و طالبان است. با این تفاوت که امریکا حالت دفاعی را بخود گرفته و سعی دارد که تا حدی از نفوذ خود را در افغانستان حفظ کند. بایدن که قبلآ ۴۵ روز تا سه ماه وقت از طالبان خواسته بود تا راه حل سیاسی را بروی دولت افغانستان تحمیل کند، حالا تا ۱۱ سپتامبر وقت میخواهد تا در مراسمی پایان جنگ ۲۰ ساله پیروزمند علیه تروریسم را جشن بگیرد. جنگ پیروزمند علیه تروریسم اسلامی؛ ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ ـ ۱۱ سپتامبر ۲۰۲۱ که منجر به پیدایش دولت اسلامی (داعش) و به خاک و خون غلطاندن تمام شرقمیانه شد. قرار است بایدن این تصمیم خروج قطعی نیروهای امریکایی را چند لحظه بعد اعلام کند.

بایدن روی اشرف غنی، این “جسد مرده و متحرک” به عقیده نیوروک تایمز، فشار میآورد تا خواست های طالبان را بپذیرد. اشرف غنی که ظاهرآ مقاومت میکند ولی حاضر است که در بدل یک گفتگوی تیلفونی جو بایدن همه چیز را بپذیرد. و طالبان روی بایدن فشار میآورد که امضای پای توافقنامه صلح را محترم بشمارد. آخرین نمایش قدرت طالبان : تا زمان خروج نیروهای خارجی از افغانستان در هیچ کنفرانسی روی صلح شرکت نمیکنند. اینگونه طوریکه گفته بودم کنفرانس استانبول تولد نشده به مرگ دچار شد.
این تابلوی متاسفانه نا امید کننده واقیعت یا بخشی از واقعیت افغانستان را میسازد.

دکتر کریم پاکزاد