اعجازِ ایمان و انگیزه

حدود دو تا سه میلیون تن از اتباع افغانستان در قلمرو ایران زندگی می‌کنند و حدود ده برابر آن رقم (یعنی سی تا چهل میلیون نفر) در داخل افغانستان به سر می‌برند.

دولتِ ایران با سازماندهی و مدیریت و تربیتِ بخشِ اندکی از همان یک دهم اتباع افغانستان، نیروهای پیکارگر و فداکاری را پدید آورد که هیولای جهانی «داعش» را در زادگاهش (سوریه) تار و مار کرد و جهان و انسان را از دَم تیغِ ترور و تکفیر نجات داد؛ اما دولتِ افغانستان با آن چهل میلیون جمعیتی که از همین مردم در اختیار دارد، حتی قادر نیست از پایتخت خود در برابر داعشِ شکست‌خورده و فراری دفاع کند.

همان نیروی اهریمنیِ شکست‌خورده، یک روز کابل را موشکباران می‌کند؛ روز دیگر به دانشگاه یورش می‌بَرد؛ روز سوم، کورس و مکتب و مسجد و مدرسه را مورد تهاجم قرار می‌دهد و روز دیگر گلوی تبسّم نُه سال را می‌بُرد؛ در حالی که دولت افغانستان جز محکوم کردن، هیچ کاری از دستش نمی‌آید.

ما را و دولتِ ما را چه شده است که دیگران از همین منابع انسانی ما، رزمندگانِ مؤمن و با انگیزه و داعش‌کُش تربیت می‌کند و اهریمنِ داعش را با نیروی ایمان و بازوان آنها به زباله‌دان تاریخ می‌فرستد؛ اما دولتِ ما با در اختیار داشتنِ چهل میلیون تن از همان منابع انسانی، در دفاع از پایتخت خود نیز ناتوان است؟!

مسیح ارزگانی