از محدودیت تا ممنوعیت

تفاوت اصلی طالبان اول با طالبان دوم این است که به جای سیاست «النصر بالرعب» که در دهه هفتاد در پیش گرفته بودند، راهبرد هویت زدایی مذهبی و تمدنی را در دوران کنونی به اجرا گذاشته اند.

طالبان در دهه هفتاد، تا توانستند از مخالفین خود کشتند و سیاست سرزمین سوخته را اعمال کردند، اما طراحان این سازمان استخباراتی به درستی درک کردند که حذف فیزیکی انسانها در هر مقیاسی، نمی‌تواند یک جامعه را نابود کند و بر همین اساس، در دور جدید سلطه خود بر افغانستان، راه نابودی مخالفان خود را فقط و فقط در هویت زدایی از آنها دیده اند.

تمدن ستیزی یک لبه شمشیر هویت زدایی طالبان‌ است که از طریق فارسی ستیزی دنبال می‌شود و هل دادن جامعه به سمت سلفی گری و تکفیر، لبه دیگر تیغ هویت زدایی طالبان‌ است.

طالبان، شیعیان را به صورت مستقیم و اهل سنت حنفی مذهب اعتدالی افغانستان را که به عقل گرایی در میان تمام فرق اهل سنت شهره اند، به صورت غیر مستقیم، هدف گرفته اند.

بیش از ۲۶ هزار مدرسه سلفی که در کمتر از چهار سال در افغانستان تحت سلطه طالبان ایجاد شده ( وفقط چهار هزار تای آن در امتداد مرز با ایران فعال است) در زمانی کوتاه، اهل سنت حنفی معتدل افغانستان را به تکفیری‌های انتحاری تبدیل کند و البته بسیار سفیهانه است که از چنین جریانی، انتظار مواجهه مطلوب با شیعیان و یا رسمیت بخشیدن به مذهب جعفری داشته باشیم.

طالبان سیاست های مدون و حساب شده ای در مسیر هویت زدایی مذهبی در افغانستان را روی دست گرفته اند که اعمال محدودیت در عزاداری سیدالشهداء علیه السلام، فقط یکی از آنهاست.

پیرو همین سیاست، طالبان با راه اندازی کمیسیونی جعلی با نام کمیسیون عالی شیعیان، هر آنچه را که میخواهند بر مردم تحمیل می‌کنند.

مدتهاست که مطالبات شورای علمای شیعه از سوی طالبان بدون پاسخ مانده است.

با اینکه شورای علمای شیعه، کاستی های فراوانی دارد، اما از باب اتمام حجت، چهار سال تمام، مطالباتی را از اداره طالبان داشته است و استخبارات طالبان، به جای پاسخ دادن، کمیسیونی را با هدف به حاشیه بردن شورای علمای شیعه راه اندازی کردند تا همان حداقل مطالبات هم دیگر وجود نداشته باشد.

همکاری رعیت های طالبان در کمیسیون مذکور با طالبان در راستای هویت زدایی مذهبی از شیعان، کلید خورده و اگر مردم، خود در برابر این هویت زدایی نایستند، تاوان آن را با استحاله عقیدتی و بردگی دائمی خواهند داد.

از قرائن پیداست که رفته رفته، از محدودیت در عزاداری به ممنوعیت عزاداری رسیده ایم و طالبان قصد دارند امسال، حلقه محاصره برگزاری مراسم های محرم را تنگ تر کنند.

واضح است که کمیسیون وابسته به استخبارات طالبان، از اداره طالبان نمایندگی می‌کند نه از مردم افغانستان و به همین دلیل حق ندارد از سوی مردم، قولی در خصوص محدودیت عزاداری به اداره طالبان بدهد.

مردم حق دارند که خود، به صورت مستقیم، حقوق خود را از اداره کنونی مطالبه کنند.

به گمانم بایسته است که تمام نهادهای مدعی تولیت امور شیعیان به شمول شورای علما، مسأله چگونگی برگزاری مراسم های عزاداری ماه محرم را به خود مردم واگذار کنند و از سوی مردم، هیچ قولی به هیچ کسی ندهند.

مردم خود می‌دانند که چگونه، شعائر مذهبی و دینی خود را اقامه و احیا کنند.

سید احمد موسوی مبلغ