از طالب اعلام برائت کنید

نتیجه طبیعی تعامل و بیعت با طالب، همین چیزیست که اکنون با آن مواجهیم.

ملاهبه الله رهبر طالبان، اعضای شورای علما را برای ولایات مختلف، منصوب و معرفی کرده و در ولایت تماما شیعه نشین دایکندی و ولایت غالبأ شیعه نشین بامیان و سرپل، حتی یک نفر از علمای شیعه هم، در آن شورا عضویت ندارند. در بقیه ولایات شیعه نشین همچون هرات و کابل و بلخ و میدان و غزنی و … که طبیعتاً مشخص است وضعیت‌ چگونه است.

طالبان اساسا برای ما شیعیان، قائل به حق موجودیت نیستند چه رسد به سایر حقوق انسانی و اسلامی.

روند هویت ستیزی علنی طالبان پس از ضرب شصت هایی که از طریق بگیر و ببند و زندانی کردن و کشتن و کوچ اجباری آغاز شد، با حذف فقه جعفری از مکاتب و دانشگاه ها و ایجاد محدودیت وسیع در عزاداری محرم به اوج خود رسید و این روند، نهایتا منجر به حذف مطلق ما خواهد شد.
شیعیان در افغانستان، عملا با یک مرگ تدریجی مواجه هستند، چیزی بسیار بدتر از مرگ دفعی که ممکن بود در اثر جنگ، دامن مان را بگیرد.

دقیقا به همین دلایلی که امروز به عنوان واقعیت های روز با آن مواجهیم، از دو سال قبل، همراهی با طالبان به هر زبان و روش ممکن را غلط می‌دانستیم.

طالب، در هر صورت، نه تنها به ما حق نمی‌دهد که تا سر حد نابودی مطلق ما هم پیش خواهد رفت، اما تملق پیش طالب و عذر و التماس نزد آنها (به بهانه تعامل و حفظ شیعه)، تمام فرصت ها و ابزارهای دست داشته مان را از ما گرفت و فقط متملقین را به ابزار تسریع حذف شیعه بدل کرد.

همه شخصیت های حقیقی و حقوقی که دم از تعامل با طالب زدند و برای استحکام پایه های قدرت این گروه فاشیست و تروریست، از تمام سرمایه های مادی و معنوی خود هزینه کردند، مسئول مصیبت هایی هستند که بر سر شیعه مظلوم افغانستانی وارد میشود.

اکنون هم، اگر تقابل با طالب امکان پذیر نیست، پرهیز از همراهی با طالب، حداقل کاریست که یک وجدان بیدار می‌تواند آن را انجام دهد.
بازگشت به زندگی شخصی و عادی و کناره گیری از همکاری با حاکمیتی که ما را در حد و اندازه رعیت هم به رسمیت نمی‌شناسد، منطقی ترین کار ممکن است و معنای تقابل هم نمی‌دهد.

برائت از بیعت با طالب، شاید اکنون نتواند از حجم مصیبتی که برای شیعه افغانستانی تحمیل شده بکاهد، اما شاید بتواند کار آخرت تطهیر گران را کمی آسان تر نماید.

سید احمد موسوی مبلغ