از سکوهای هدایت و روشنفکران معرفت تا بزهای دی‌خورک!

توضیح را با ذکر این مقدمه شروع می‌کنیم:
درگذشته جامعه‌ی شیعه دارای وزانت دیانت سنتی و فرهنگ روشنفکری خاص خود بود. در گذشته این جامعه از نعمت سکوهای هدایت و روشنفکران معرفت برخوردار بود. سکوهای هدایتی نظیر آیات عظام حجت(ره)، واعظ(ره)، محقق کابلی(ره)، محسنی(ره)، آیت‌الله تقدسی(ره) و امثال آن‌ها که نه تنها سران احزاب بلکه پادشاهان و رئسای جمهور حضور در محضر آن‌ها را مایه‌ی افتخارشان می‌دانستند و در هر مناسبتی به محضرشان می‌آمدند؛ حتی در زمان اختناق طالبانی، بسیاری از سران طالبان بودند که در مدرسه مدینه‌العلم به محضر آیت‌الله تقدسی(ره) می‌رسیدند نه این‌که ایشان مرتب پشت در این مقام و آن مقام برود. و نیز این جامعه روشنفکران معرفتی نظیر علامه شهید سید اسماعیل بلخی(ره) و علامه شهید اسماعیل مبلغ(ره) را داشت که بیان و بنانشان پایه‌های حکومت و ستون‌های زندان را به لرزه در می‌آورد.

اما فعلا این جامعه و مردم بی‌وزنی عجیبی را دارند تجربه می‌کنند. به همین خاطر است که می‌توان گفت اعلام موجودیت حزب وحدت نوین ابراهیم زاده نه تنها از ابتذال سیاسی، اجتماعی و اقتصادی جامعه‌ما پرده برداشت بلکه مهمتر از همه، رسوایی فرهنگ روشنفکری و برباد رفتن وزانت دیانت سنتی این جامعه را نشان داد.

حضور بسیاری از قلم به دستان مدعی روشنفکری و گردهم آمدن زیادی از معممین مدعی تدین و دین داری در این گونه مراسم، به خوبی می‌رساند که چه بلایی بر سر فرهنگ روشنفکری و وزانت دیانت سنتی این مردم آمده است.

این وضعیت می‌فهماند که فرهنگ روشنفکری در این مرز و بوم جز فرهنگ تملق و چاپلوسی و قلم زدن برای نان و نام معنایی ندارد؛ لذا اکثر مدعیان روشنفکری در این کشور فلک زده سر در آخور اربابان ثروت و قدرت نموده با توصیف آنان و تحمیق جامعه و مردم به نان و نام می‌رسند نه با تحقیق و ارشاد آن‌ها.

این وضعیت به خوبی می‌رساند که از وزانت دیانت سنتی و سکوهای هدایت نیز دیگر خبری نیست و کسانی به نام مبلغین دین قلم و قدم می‌زنند و سخن می‌رانند که هر از چندگاهی و با کوچکترین مناسبتی سر از کاخ‌های این و آن در می‌آورند و برای متاع دنیا دین به بازار عرضه می‌کنند.

خلاصه وضعیت امروزی نشان می‌دهد که بدجور از سکوهای هدایت و روشنفکران معرفت فاصله گرفته، به تعبیر آیت‌الله تقدسی(ره)، گرفتار بزهای دی‌خورک شده‌ایم.

محمد امین احسانی