از ایران چه میآموزیم ؟

ما با رژیم حکومتی ایران یا نظام جمهوری اسلامی چه موافق باشیم چه مخالف و چه منتقد، میتوانیم یک اصل، اصلی که ما آنرا در انقلاب مائوئیستی در چین نیز مشاهده کردیم و چین را به یکی از دو قدرت بزرگ جهان مبدل نمود، که ایران را علیرغم خصومت جهان غرب و عرب، بویژه امریکا و عربستان سعودی، روی پا ایستاده نموده، را مورد مطالعه و حتا به یک الگوی مهم در نظر گرفت اصل ” اتکا به نیروی خود” است. ایران بیش از ۴۰ سال است که مورد تحریمهای امریکا که در دوران ترامپ به تحریمهای غیر انسانی مبدل شد، تحریمهای سایر کشورهای نزدیک و وابسته به امریکا (حداقل از نگاه مالی و وابستگی به دلار) و فرار کثیری از مغزها و نخبگان که دانشگاه های امریکا، کانادا و اروپا را و مراکز علمی را تسخیر نموده اند، فراری که تنها محصول دشواری های اقتصادی نیست بلکه جنبه سیاسی نیز دارد (عدم آزادی های سیاسی (احزاب) و مدنی برای مخالفین نظام) ؛ ایران قادر شده با اتکا به نیروی خود به یک قدرت نظامی در ساحه موشکهای با بردهای مختف دست یابد که بهترین سلاح بازدارنده ایران برای جلوگیری ازتجاوز خارجی است. واضح است که اگر قدرت نظامی موشکی ایران ( حمله به پایگاه امریکا درعراق بعد از کشتن قاسم سلیمانی توسط موشکهای هدایت شونده امریکا در خاک عراق، مخالف تمام قوانین بین المللی، یک مثال است) نبود ترامپ و قبل و بعد از او اسرائیل که در آرزوی حمله به تآسیسات ایران بوده اند به این کار دست میزدند. مذاکره روی برجام و برگشت امریکا به آن و سختگیری ایران یکی ازنتایج همین قدرت نظامی، که به وی قدرت سیاسی نیز میدهد، میباشد.

اتکا به نیروی خود به این معنی نیست که با دیگران ارتباط و مراوده نداشت و یا از تجارب دیگران بهره نگرفت. ولی بدون تکیه اصلی و عمده به نیروی خود هیچ کشوری توانایی حفظ استقلال و حاکمیت ملی خود را ندارد. در فرانسه این اصل را هیوبرت ودرین، وزیر خارجه حکومت سوسیالیستی قبلی فرانسه در رابطه با امریکا در یک فورمول خلاصه میکند : ” متحد آری، وابسطه نه ” !
حالا میدانید که مشکل اساسی “نظام جمهوری افغانستان” در چیست ؟ چرا ترامپ و حتا وزیر خارجه امریکا رئیس جمهور افغانستان را تحقیر میکرد ؟ چرا وزیرخارجه جوبایدن از تحقیر شکلی هم بیشتر برای صلح و آشتی این حکومت با طالبان امر میکند و پلان و برنامه میسازد ؟

بدبختانه افغانستان یک کشور مستقل نیست، یک نوع نیمه مستعمره است. آیا روزی مردم افغانستان و بویژه نخبگان ان بجای تلاش در سهم داشتن از خوان امریکا برای بدست گرفتن سرنوشت کشور شان آگاهانه متشکل خواهند شد ؟
آرزو کردن، حتا برای چیزی که محال به نظر میآید، گناه نیست !

دکتر کریم پاکزاد