آهنگ اقتدارگرایی

دیربازی است که روند خزنده اقتدارگرایی و خودکامگی؛ آغازشده و آهنگ آن به‌صدا درآمده‌است. این روند هرچند دارای جزر و مد است؛ اما برای تحقق رؤیاهای خود پیگیر است و امواج آن هرروز بلندتر‌می‌شود.

اقتدارگرایان و تمامیت‌خواهان، مطلقآ در عرصه گفتمان فکری و سیاسی در جامعه، چیزی برای گفتن ندارند و از مدیریت چیزی نمی‌دانند. بهترین دلیل اگر نگوییم کل تاریخ گذشته است، حداقل هفده سال گذشته، سند انکارناپذیر، برای این مدعا است. آنان، فکر می‌کنند قانون اساسی؛ توافقنامه و سند دست‌نوشته قبیله است؛ پس می‌شود هرروز آن را از محتوا تهی کرد، در مقابل، آنچه در فرهنگ عشیره مهم است، اعتبارِ ریش بزرگان قبیله است که نباید مخدوش گردد.

آن‌ها، در مقابل منطق برنده، تیغ برنده را از نیام بیرون می‌کشند و به‌آن خاطر که در فضای عقلانی می‌میرند و امکان مانور برای آنان نیست، برای زنده ماندن و زنده نشان دادن خود، به خشونت، تهدید و حذف فیزیکی روی می‌آورند.

این روند مخوف گاه‌ به‌لبخند‌های مصنوعی و فریبنده خود را نشان می‌دهد و گاه باخشم و خشونت؛ اما آنچه مسلم است این‌که برای پیش‌برد پروژه اقتدارگرایی، نفی گفتمان عقلانی و بی‌اثرکردن بازی‌های دموکراتیک، سیستماتیک عمل می‌کنند و از یک اتاق فکر، هدایت می‌شود، اتاق فکری که ماهیت آن را تعصب و تمامیت‌خواهی تشکیل می‌دهد و چشم خود را بر روی واقعیت‌های افغانستان بسته است و فرصت‌های بی‌بدیل به‌وجود آمده را در روند ملت‌سازی، نهادینه کردن دموکراسی و از بین بردن بی‌اعتمادی، سوزانده‌است و خود روند جدیدی از واگرایی، بی‌اعتمادی و کنش‌های غیردموکراتیک را پی‌ریزی و پایه‌گذاری می‌کند‌.

منطق دموکراسی، حقوق شهروندی و منافع ملی، ایجاب می‌کند که تدابیر لازم و عاجل، علیه این روند ویرانگر اتخاذ گردد و همگان؛ یعنی تمام کسانی که به‌برابری و برادری در افغانستان فکر می‌کنند، در برابر آن بیستند تا معدود افرادی، به‌خاطر منافع خود و با سوارشدن بر روند اقتدارگرایی، باردیگر افغانستان را به‌لبه پرتگاه سقوط نکشاند. اقوام افغانستان را در برابر هم قرار ندهند و در مقطع دیگری، در بستر سیاه خشونت و بربریت، بر روی منطق و عقلانیت، خنجر جهالت کشیده نشود.

داکتر سید جواد سجادی