آب یا صاحب آب؟

در اینکه بند کمال خان یک پروژه ملی است شکی نیست و باید برای افتتاح آن از خوشحالی در پست خود نگنجیم. اما چرا چنین نیست؟ چرا در فضای مجازی جز اندک پیروان ارگ، کسی دیگر عکسهای افتتاح این پروژه ملی را نشر نمی کند؟ چرا همان صفحات فیسبوکچیان ارگ که این تصاویر را منتشر کرده از ۵۰ لایک بیشتر نمی گیرد؟

اینکه پروژه کی طراحی شد، چه مراحلی طی شد و چه کسی ساخت و حالا چه کسی به نام خود ختم می کند، بماند سر جایش. جواب سوالهای فوق در یک جمله خلاصه شده است: ارگ آب را جمع اما صاحبان آب را پراکنده کرده است. مردم دیگر خود را یک ملت واحد نمی بیند، تا از پروژه ملی خوشحال شوند. کار بجای رسیده که مردم دیگر حتی اردوی ملی، پلیس ملی، و پروژه ملی را پروژه ارگ می پندارند. از قدیم گفته اند آب اگر صد پاره شود، دوباره جمع می شود اما ملت اگر صدپاره شود جمع کردنش مشکل است. اشرف غنی آب صدپاره را جمع اما ملت را صدپاره کرده است. حس ملی را از بین برده است. بدون احساس ملی، آب چه جمع باشد، چه پراکنده یکیست. مردم هم از کنار این پروژه ملی که مثل اردوی ملی به آلت دست تبلیغاتی برای یک شخص تبدیل شده است بی تفاوت می گذرد. و فیسبوک شاهد است که این بی تفاوتی بسیار معنی دار است.

باراک اوباما در کتاب جدیدش “سرزمین موعود” می نویسد: کار رییس جمهور با پزشک، وکیل مدافع و مهندس فرق می کند. آنها وظیفه دارند کار مشخص را خوب انجام دهند. اما کار رییس جمهور ایجاد هماهنگی میان نظریه های مختلف و ایجاد اجماع و وحدت نظر است. رییس جمهور باید مایه وحدت باشد نه تفرقه و نفاق.

علیرضا شریفی