«آب از ما هست اما سوی ایران می‌رود»

شنیده بودم که خلبان افغانستانی هم در ایران کارگری کرده است، اما این خبر را هیچ‌وقت باور نکرده بودم. دقیقا نمی‌دانم چرا باور نکرده بودم.

اما امروز با چشمِ سر دیدم که دروازه بان نامی تیم فوتسال افغانستان، برای امرار معاش مجبور شده است که به ایران بیاید و شاگرد گچ‌کار شود. «علیرضا قربانی» را می‌گویم.

شما اگر فقط یک‌بار به لیست مصرف روزانه‌ی آشپزخانه اداره امور دقت کنید و بعد به روزگار غم‌انگیز زندگی قهرمان تیم‌ملی افغانستان، متوجه خواهید شد که با چه «نظام» و «جمهوریتِ» مضحک و مفسدی، رو به رو هستیم.

سرانِ این‌«نظام»فاشیست، اگر عقل و درایتی دارند قبل از مدیریت«آب افغانستان» به فکر « آبروی» این کشور باشند. به جای شاخ و شانه کشیدن برای ایران، شکمِ گرسنه‌ی مردم شان را چاره کنند.

علی مدد رضوانی