من اعتراض دارم!

باری در جایی خوانده بودم که کلینتون، در هنگام ریاست جمهوری خود، به خاطر رسم بد برده‌داری در تاریخ آمریکا از سیاه‌پوستان معذرت خواست، در حالی که نه خودش و نه اجدادش برده‌دار بودند. اما پوزش خواست تا شر را در تاریخ آمریکا به رسمیت بشناسد، تا زخم‌های ناشی از برده‌داری را در میان آمریکاییان آفریقایی‌تبار التیام ببخشد و تا به آشتی ملی کمک کند.

اما این‌جا در افغانستان ما با چهره‌های مانند محبوبه سراج مواجهیم. کسی که خود را فعال مدنی و مدافع حقوق بانوان نیز می‌داند. این بانو در گفتگو با تلویزیون افغانستان انترنشنال، خود را از نوادگان امیر عبدالرحمن خان خوانده و او را آدم معتقد به وحدت ملی و عاری از تبعیض و تعصب تعریف کرده‌است. این در حالی است که هر کسی چند سطر تاریخ خوانده باشد، می‌داند که امیر عبدالرحمن خان کسی است که هزاره‌ها را نسل‌کشی کرد و شماری بسیاری از آن‌ها را به بردگی گرفت و در بازارهای کابل و کندهار به فروش رساند.

وقتی محبوبه سراج می‌آید به جای محکوم‌کردن او، از کارنامه‌اش دفاع می‌کند، در واقع قربانیان ستم امیر عبدالرحمان را باری دیگر قربانی می‌کند. زیرا او با دفاع از امیر عبدالرحمن خان، شخصیت و صداقت قربانیان را زیر پرسش می‌برد و در واقع آن‌ها را متهم به دروغ‌گویی می‌کند.

علیه این خانم باید به صورت جدی اعتراض کرد و باید او را وادار به عذرخواهی از خانواده‌های قربانیان نمود!

عبدللشهید ثاقب