اول

از اولین لحظات وقوع آتش‌سوزی گسترده در مرز اسلام قلعه و درخواست والی هرات از ایران جهت کمک‌رسانی برای مهار آتش‌سوزی به علت نبود چنین امکاناتی در داخل خاک افغانستان، ایران سریعا به این درخواستها لبیک گفت و با گسیل تمامی امکانات مورد نیاز به یاری‌مان شتافت.

در اولین اقدام مرز خود را به روی موترهای گیرمانده در حادثه باز کرد و آنان را به داخل خاک خود فراخواند، ۱۱ موتر اطفائیه سریعا از مشهد به مرز اعزام شدند، شفاخانه‌ها در تایباد و مشهد با وجود شرایط حاد کرونایی، اما همگی در حالت آماده باش کامل قرار گرفته و شماری زخمی به ایران منتقل شدند.

اینها بخش کوچکی از خدمات فوری ایران در قبال حادثه اسلام قلعه بود

دوم

تا آخرین لحظات شب حادثه که رسانه‌های خبری ایران را تعقیب می‌کردم طوری برنامه زنده خبری نشر می‌کردند که انگار این اتفاق در خاک ایران افتاده است. ستاد بحران تشکیل شد و معتمدیان والی خراسان رضوی با تقلا و تکاپوی فراوان خبر از آمادگی‌های لازم برای حل این مشکل می‌داد و می شد نگرانی و دغدغه مسئولان ایرانی را از نگاه شان به سادگی تشخیص داد.

سوم

ایران چنین اقدماتی را در راستای انسانیت، حس نوع دوستی ورسم جوانمردی و همسایه‌داری انجام داد و اگر صد بار دیگر چنین اتفاقاتی خدای ناکرده رخ دهد مطمئنا باز هم دریغ نخواهد کرد.

صحبت اینجاست که ما افغانها اما کمی قدرنشناس و ناسپاسیم. خوبی دیگران را به زودی فراموش کرده و بدی‌ها را بزرگ میکنیم. بارها به خاطر برخی مسائل و حوادث که ریشه و علل وقوع آنها برای مان مبرز و مبرهن نشده، تحت تاثیر ( رسانه‌های معاند غربی) گلوی خود را پاره کردیم، عکس رهبران ایران را آتش زدیم و هر نوع تحقیر و توهینی که از دست مان بر‌می‌آید را انجام دادیم اما ایران هیچگاه مقابله به مثل نکرد چه اینکه شرایط و ابزارش را هم دارد و هم داشت.

چهارم

در حادثه آتش‌سوزی در اسلام قلعه مسئولان بلند رتبه دولتی از ایران بابت همکاری و کمک تشکر کرده‌اند اما تنها سپاس‌گزاری زودگذر کافی نیست؛ باید این مهربانی و مودت همسایه را در حافظه بسپاریم تا در مواقعی که لازم شد، انها را به یاد بیاوریم و آب آور آسیاب دشمن نباشیم

ایران سپاس

سید رضا حسینی