سخنی با مردم ایران و افغانستان

  • انتشار: ۱۷ عقرب ۱۳۹۹
  • سرویس: دیدگاهگوناگون
  • شناسه مطلب: 97130

این اولین بار در چهل سال اخیر است که همدلی مردمایران و مردمافغانستان در این سطح دیده می‌شود.

همین نورپردازی آزادی به رنگ پرچمافغانستان که موجی از همدلی و دوستی را بین دو ملت کلید زد را می‌گویم، این یک اقدام ساده اما به موقع بود و همه دیدیم که چقدر توانست مرهم بگذارد بر زخم یک ملت! اگر روابط بین دولتها را کنار بگذاریم، به شمول مسائل سیاسی مثل وضعیت مهاجرین افغانستانی در ایران و سایر مشکلاتی که از سوی دولتها بر مردم تحمیل می‌شود. مردم ایران و افغانستان میتوانند بهترین روابط بین الملل(بمعنای واقعی کلمه ) در سطح منطقه و جهان را تجربه کنند. فرق است بین روابط دولتها و روابط ملتها. مردم کمکم باید تفاوت فعل سیاسی و فعل فرهنگی را درک کنند. اینکه برج آزادی به احترام #شهدایدانایی نورپردازی می‌شود یک اقدام نیک فرهنگی است، نه یک فعل سیاسی. ازین جهت ما به رسم ادب از یکایک فرهنگیان و هنرمندان ایرانی تقدیر و تشکر می‌کنیم.

فعل فرهنگی ارزشمند است و قیمت‌گذاری نمی‌شود، اما فعل سیاسی قائم به منافع است و قیمت دارد. کاری که دوستان ایرانی در این مدت کردند سیاسی نبود، بلکه یک اقدام فرهنگی بود و از این جهت برای بسیاری از ما مردم ارزشمند است.

وگرنه همین چندماه پیش وزرای خارجه دو کشور تفاهمنامه امضا کردند و دیدید که اقبال چندانی در بین دو ملت نداشت. چون یک امر سیاسی صرف بود.
اینها را گفتم تا حساب و کتاب کنیم ببینیم چه باید بکنیم؟ کجای قصه هستیم؟
حساب دولتها را با ملتها قاطی نکنیم. مردم ایران و مردم افغانستان یک ریشه دارند.

بعضی از ما هستیم که هر چیزی را به چیز دیگر ربط می‌دهیم. مثلا آنرا به این، اینرا به آن و قص علی هذا. اینکه مردم ایران برای مردم افغانستان شمع روشن می‌کنند را نباید به پای اقدامات اشتباه سیاسی در قبال مهاجرین نوشت، چرا که آن کار دولت و این کار مردم است. این نکته‌ایست که باید درک شود.

ایران بدون افغانستان و افغانستان بدون ایران روی آرامش را نخواهند دید؛ صلح و ثبات در افغانستان برای ایران هم ثبات را به ارمغان می‌آورد. تنها مولفه‌ای که در روابط بین الملل قابل تغییر نیست، همسایگی و جغرافیاست. ایران نمیتواند افغانستان را بعنوان همسایه مشترک‌المنافع نپذیرد و بالعکس!

ازینرو بعنوان یک دانش‌آموز روابط بین الملل قائل به این هستم که آینده سیاسی دو کشور در گرو یک سپهر ارتباطی منطقه‌گراست. شاید خون شهدای دانایی دانشگاهکابل واسطه خیر شود و ازین پس شاهد نزدیکی هر چه بیشتر دو ملت باشیم. و #جانپدر_کجاستی؟

سیدجمال الدین سجادی

نظرات(۰ دیدگاه)

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *