روزی که به خیر گذشت!

من یکی در دو مناسبت از دنیای مجازی گریزان می‌شوم: اول روز قدس و دوم سالروز سقوط افشار؛ زیرا بحث‌ها و دیدگاه‌ها در این دو مناسبت از صراطِ منطق، انصاف و اعتدال خارج می‌شود و حالتِ جدل و جنجالِ بی‌حاصل به خود می‌گیرد.

برخی از مخالفانِ روز قدس می‌گویند: وقتی شما در «برچی» تظاهرات حمایت از فلسطین برگزار می‌کنید، داعش و القاعده، برچی را بخشی از تهران حساب می‌کند و به خود حق می‌دهد که در آنجا انتحار و انفجار انجام دهد!

اما این سفسطه‌گرانِ نمی‌گویند که آیا مردم لندن و منچستر و پاریس و بروکسل و مسکو هم به خاطر برگزاری روز قدس، بخشی از تهران به شمار آمدند و مورد خشم و تهاجم تروریست‌ها قرار گرفتند؟! آیا قربانیان پرشمار هزاره در درّه‌ها و وادی‌های زابل و میدان و غور و غوربند، به دلیل برگزاری روز قدس، قربانی ترور و تکفیر شدند؟!

برخی دیگر می‌گویند: روز قدس یا اشغال فلسطین به ما چه ربطی دارد؟ اما به این پرسش هیچگاه جواب نمی‌دهند که آیا حمله به کلوپ شبانه‌ی هم‌جنس‌بازان امریکا و سالن کنسرت منچستر به ما ربط داشت که جمعی از متجدّدین و متمدّنین!! کشور ما جهت همدردی و غم‌شریکی، پشت دروازۀ سفارت‌های امریکا و انگلیس صف کشیدند؟! آیا روز والنتاین، دروغ اپریلی، کریسمس و سال نو میلادی، روز زن یا روز کارگر و … به ما ربطی دارد که در و دیوار فیسبوک را پر از پُست و پوستر می‌کنیم؟! آیا «رابرت بیلز» سرباز امریکایی که در سال 2012 هفده نفر زن و کودک بیگناه را در قندهار به قتل رساند، به اندازۀ حمله به کلوپ هم‌جنس‌بازان امریکایی به ما ربط نداشت که حداقل یک پُست در محکومیت آن می‌نوشتیم؟!

و سرانجام، طرفداران روز قدس حداقل یک دلیل عقلانی بر بزرگداشت این مناسب دارند و آن اینکه: ما با همکیشانِ تحت ستم و آوارۀ خود اظهار همدردی می‌کنیم! آیا شما مخالفانِ روز قدس نیز با همکیشانِ یهودی و صهیونیست و نژادپرست و کودک‌کُش خود ابرازِ همسویی و همبستگی می‌کنید؟!

علی نجفی