خیزبرداشتن برای قدرت، به نام وحدت و ذلت امت!
- انتشار: ۲۲ جدی ۱۳۹۹
- سرویس: دیدگاهسیاست
- شناسه مطلب: 104113
گرچه وحدت یک امر پسندیده، مهم و باعث اقتدار یک مردم و جامعه می‌باشد که برای حیات سیاسی، فرهنگی و اقتصادی مطلوب، عقلا و نقلا ضروری و لازم است؛ یعنی بدون وحدت هیچ مردمی و جامعه‌ای به عزت نرسیده‌اند و نمی‌رسند؛ اما حرکات و جهت گیرهای حضرات به خوبی می‌رساند که این‌ها شعارا دنبال وحدت و عملا دنبال قدرت اند.
جلسات اخیرشان نشان داد که این‌ها جز قدرت و ثروت و در خوش بین ترین حالت، جز منافع حزبی هیچ خیری مردمی را در نظر ندارند.
جهت گیرهای اخیرشان نشان داد که این‌ها همان حذف گرایان دهه‌ی هفتاد اند و از این همه بدبختی هیچ درسی نگرفته اند و تغییری در مواضعشان دیده نمی‌شود.
کنار آمدن‌هایشان از هر دری با هرکسی و تحت هر عنوان سخیفی به خوبی می‌رساند که تنها منافع شخصی و خانوادگی و نهایتا حزبی خودشان را می‌بینند نه فراتر از آن.
حرکات اخیر این‌ها به خوبی روشن نمود که در حساس ترین شرایط باز دست از انحصارگرایی بر نمی‌دارند و برای اهداف شومشان دست به هرکاری می‌زنند؛ همانگونه که در دهه‌ی هفتاد و در آن شرایط حساس تمام مصالح علیای این مردم را فدای منافع شخصی و حزبی خودشان نمودند و در این راستا با بدترین و ظالم ترین جریان‌های ضد عدالت و تروریستی همچون حکمتیار و طالبان کنار آمدند که تا وانش را حالا حالا باید بپردازیم.
مواضع اخیرشان نشان داد که هیچ اعتدال و هم پذیری برایشان معنا ندارد؛ زیرا این‌ها اگر دنبال وحدت اند نه قدرت، چرا در جلساتشان از سران شناخته شده همه‌ی اقوام خبری نیست؟ این‌ها اگر دنبال وحدت اند نه قدرت، چرا با سران احزاب دیگر در یک تعامل دوستانه کنار نمی‌آیند؟ این‌ها اگر دنبال وحدت اند نه قدرت، چرا افراد شاخص تمام مناطق مرکزی را دعوت نمی‌کنند؟ از همه مهمتر این‌که این‌ها اگر دنبال وحدت اند نه قدرت، چرا زمینه برگزاری جلسه فراگیر را، که بنا بود به زودی برگزار شود، با یک طرفند حزبی و دعوت زود هنگام زدند؟
خلاصه این تکروی‌های دوباره این‌ها در این شرایط حساس کنونی بار دیگر تداعی گر خودخواهی‌های دهه‌ی هفتادی و خیزبرداشتن برای قدرت، به نام وحدت و در راستای ذلت امت است نه چیز دیگر.
امیدواریم که این مواضع بار دیگر به نابودی بیش از پیش اقوام همیشه محروم و تسلط بلامنازعه استبداد تاریخی منجر نشود.
محمد امین احسانی
نظرات(۰ دیدگاه)