تداوم و تحکیم هژمونی تاریخی یا تحکیم دولت ملی؟

به نظر می رسد که درحادثه خونین بهسود و ده ها رویدادمشابه آن، که مردم غیرنظامی و مدافع نظام جمهوری اسلامی هدف گلوله قرار گرفته و حتا توسط نیروهای دولتی گروگان گرفته شده اند، بیش از آن که موضوع بسط و تحکیم دولت ملی هدف باشد، در یک برنامه ریزی هوشمندانه و اغفال سیاسیون خَسی شده، تداوم و تحکیم هژمونی تاریخی و سیاسی دنبال می شود. چون اتخاذ چنین روش های قانون شکنانه و مغایر با حقوق شهروندی و کرامت انسانی می باشد بلکه رهبری حکومت باید فورا نیروهای ارسالی را بازگشت داده و عاملین را توبیخ می کرد. درغیرآن همین اکنون درپایتخت کشور کسانی و افرادمسلح غیرمسئول وابسته به اشخاص قانون شکن و مشکوک حضور دارند که فقط با یک مستمسک بی بنیاد اما براساس پیوندهای ویژه از مصئونیت امنیتی، سیاسی و قضایی برخوردار اند.

راهکاراصلی بسط و تحکیم دولت ملی و بخصوص دفاع و حفظ آن در چنین شرایط حساس و تعیین کننده تطبیق یکسان و بدور ازتبعیض در قانون اساسی کشور سنجیده شده است، اما دریغا که توبه فرمایان خود توبه کمتر می کنند، اصلا توبه نمی کنند!

تداوم بحران چهل ساله نشان داد که تلاش برای حفظ هژمونی تاریخی و سیاسی نتیجه بخش نیست. اندکی از تجربه آفریقای جنوبی بیاموزیم. جهان امروز باهمه کم و کاستی هایش جهان عدالت و کرامت و حقوق برابرانسانی است. حتا دیکتاتورترین حکومت ها و افراد سعی دارند چهره عدالت خواهانه از خود نشان دهند و برخی ازنمادهای مردم گرایانه را هرچند سمبولیک به نمایش بگذارند. پس چرا ما بر امرنشدنی لجاجت بخرج دهیم و دامنه بحران را گسترش دهیم؟!

شکور اخلاقی