ما می‌دانیم و می‌بینیم که افراد و گروه‌هایی برای قباحت‌زدایی از طالبان کمر بسته‌اند، و می‌کوشند روایتی ساختگی و کاذب را در باره این گروه ترویج کنند مبنی بر این‌که گویا با دهه نود تفاوت کرده‌اند، تا مردم افغانستان و همچنان جامعه جهانی آنان را به عنوان واقعیت غیر قابل انکار بپذیرند.
امیداوارم که نه تنها سیدباقرمحسنی، بلکه همه فعالان سیاسی و اجتماعی دربند آزاد شوند. اینان سرمایه های انسانی و فکری اند، که در گشایش روزنه های زندگی نوین و ایجاد فردای بهتر ، جامعه به آنان نیاز دارد.
داوری‌های امروزه، بر اساس واقعیت‌ها نیست بلکه برمبنای چیزی‌های است که رسانه‌ها می‌گویند؛ یعنی رقص‌ها، بر اساسِ سازهای است که رسانه‌ها می‌نوازند.
به حاشیه رفتن مسایل افغانستان در مجامع بین المللی و حقوق بشری و مساعد شدن زمینه برای سخت‌گیری و ترک تازی گروه طالبان در داخل.
گروه طالبان با این اقدام خود افغانستان را به یک زندان بزرگ تبدیل و مردم آن را در زندانی به وسعت یک کشور به بند کشیده اند .
«انگیزه» عنصر مفقود مقاومت علیه امارت بود، نه «سلاح». می‌شد گفت که اردوی ملی تا دندان مسلح بود. شاید بین «طالبان» کسانی باشند که این «انگیزه» را با تلاشی خانه‌ها و به جان رساندن مردم گرسنه و دست از جان شسته به آنان پیشکش کنند.
طالبان تغییر نکرده اند و نخواهند کرد. پذیرای تغییر و مشارکت دیگران نیز نخواهند شد.آنان به همین روال ادامه خواهند داد.
در این روز سیاه، جنگ‌افروزان خارجی که آغازگر جنگ در افغانستان بودند، در امنیت کامل قرار گرفتند و این‌بار بازهم مردم بودند که تاوان اعتماد به آمریکا را پرداخت کردند.
اما در این میان آنچه تا اکنون آشکار شده، معیارهای دوگانه سردمداران و رسانه های غربی و موضعگیری ایدیولوژیک مردم آن کشورهاست.
مردم عموماً روی عاقل سیاستمداران را میبینند و از روی دیوانه‌ی آنها غافل هستند. در اغلب اوقات فکر میکنیم که پشت پرده یک خبرهایی هست و کار از چیزی که هست بدتر نمیشود حال آنکه در خیلی از موارد پشت پرده و روی پرده یک چیز است و اتفاق خاصی در پشت پرده هم رخ نمیدهد.