هرروز در گوشه و کنار جهان ده‌ها زن و کودک بی‌گناه توسط ایادی استکبار (اسرائیل، عربستان سعودی، داعش و القاعده) به فجیع ترین وضعیت قلع و قمع می‌شوند اما کشور های به اصطلاح مدافع حقوق بشر غربی با کمال خونسردی چشمانش را در مقابل اینهمه جنایت می‌بندند و سکوت مرگبار اختیار میکنند!
دیروز مرگ مشکوک یک دختر در کشور همسایه غوغا به پاکرد و رسانه‌های بین‌المللی فارسی برنامه‌های ویژه گرفتند؛ اما در افغانستان همه روزه مردمانِ غیر نظامی بازداشت و به رکبار بسته می‌شوند؛ ولی از پوشش خبری این رسانه‌ها خبری نیست.
در برابر تیرباران اسیران جامعه خود سکوت می‌کنیم، در مورد حذف هویت خود ذلیلانه چشم‌های خویش را می‌بندیم، در برابر ستم‌های بی‌شمار یک کلمه نمی‌گوییم، آنگاه خود را پیرو مکتب امام حسین می‌دانیم، هیهات‌مناالذله می‌خوانیم، از آزدگی می‌گوییم، اربعین را گرامی‌داریم، پیاده‌روی می‌کنیم و از پلیدی‌ها و کوته‌نظری‌های کوفیان می‌نالیم.
صلح، امنیت، همدیگر پذیری و عدالت نسبی در افغانستان اگر آمدنی باشد، تنها از طریق یک جنگ سرنوشت ساز دیگر به دست می آید و اگر نیاید که اصلا به وجود نخواهد آمد.
توقعات خودتان را به سطح نچسپانید که در همان سطح میمانید به سقف توقعات فکر کنید !
مشکل اصلی افغانستان جای دیگر است. تعرب بعد الهجره. افغانستان گرفتار اعراب (کوچیان بیابانگرد) شده است.
نه، زنان افغانستان، مانند مردان، سرنوشت مشترک دارند. زنان تاجیک و هزاره نمیتوانند مکتب بروند مگر اینکه زنان پکتیا و قندهار و هیلمند هم به مکتب بروند و برعکس. همینگونه در مورد تمام حقوق شهروندی آنها.
تلاش مردم پکتیا برای باز کردن مکاتب دخترانه عالی بود و باید گسترش یابد،
امریکا وقتی حمله خود به افغانستان را شروع کرد، طالبان در قدرت بودند، بین القاعده و طالبان پیوند وجود داشت و مردم افغانستان از حقوق و آزادی‌های اساسی محروم بودند.
غرب کابل دیروز شاهد سه انفجار بود؛ در پل‌خشک، در مقابل مارکت بهار سراب و در منطقه ی دهمزنگ.