عرب‌های مفت خور. این سخن، بی‌اندازه کلیشه‌ای، ناشی از سطحی‌نگری و کم‌اطلاعی است. عرب‌ها هرگز مفت‌خور نیستند. آنان تجارانی باهوش و شاعران خوش قریحه، دلبستگان زندگی رویایی و عاشقان رقص شمشیر هستند؛ هرچند که با تفکرات فلسفی و باورهای انسان‌مدارانه چندان میانه‌ای ندارند.
هفته‌ی گذشته، شوراى علمای افغانستان طي نشستی دو هزار نفرى با مشارکت علماى بزرگ سراسر كشور، همه طرف‌هاى درگير را به مصالحه ملى فراخواند و هراس‌افكنى را مغاير با ارزش‌هاى دينى اعلام كرد که اين فراخوان صلح‌طلبانه از طرف هراس‌افكنان، با بمب و آتش پاسخ داده شد.
بعضی از دوستانی که نمی دانم احمقند یا اینکه خیلی زیرک و به عمد خود را به حماقت زده اند، با تعجب می پرسند؛ … روز قدس به ما چه ربط دارد؟ اصلا فلسطین را به ما چه؟؟ ما در افغانستان صد تا مشکل داریم چرا به کشور و بیچارگی خود فکر نکنیم؟؟؟
سیاست های دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا بعد از به قدرت رسیدن، باعث شده است تا بسیاری از همپمانان سنتی این کشور نیز از آمریکا رویگردان شود. اروپا همپیمان اصلی ایالات متحده سیاست های مستقل تری از آمریکا در پیش گرفته است و این نشان از تنهایی آمریکا در میدان سیاست جهانی است.
تا قبل از به میان آمدن دولت وحدت ملی در افغانستان، مشکل شماره‌گذاری خانم‌ها نیز وجود نداشت. پس از روکار آمدن این دولت و متعاقب آن، فعالیت «رولا غنی» همسر اشرف غنی در عرصه اجتماع، برخی رسانه‌های افغانستان با تقلید کورکورانه از برخی کشورهای غربی، درصدد زنده کردن یک اصطلاح منسوخ برآمدند.
احزاب افغانستان، احزاب ملی نیستند، از ساختار دموکراتیک برخوردار نمی‌باشند، هیچ برنامه‌ای در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ندارند. در این احزاب، تصمیم‌ها و شبه برنامه‌ها از دو مشکل اساسی برخوردار است، به‌لحاظ محتوا، غالبا، کلیشه‌ای، کلی گویی، احساسی، واکنشی و پوپولیستی است و از راهبرد مشخص خبری نیست.
نیروهای نظامی افغانستان، در جبهه‌های مختلف، در نبرد سخت و طاقت فرسا با گروه‌های شورشی و تروریست‌های چندگانه بین‌المللی هستند.
کارزارهای انتخاباتی آرام آرام نزدیک می شود، چهره های شناخته شده و ناشناخته باز هم با شعارهای رنگین و جذاب در این میدان به رقابت می پردازند.
جنرال اسکات میلر، گزینه انتخابی دونالد ترامپ برای فرماندهی نظامیان این کشور در افغانستان است؛ اگر چند که تاکنون این گزینه نهایی نشده است.
طالبان یک هفته قبل از سقوط شهر فراه، به جنگجویان‌شان برای حمله گسترده به این شهر، فراخوان داده بودند. آمادگی طالبان برای حمله به شهر فراه، چنان آشکار و عیان بود که علاوه بر مسئولان دولتی و نیروهای امنیتی فراه، مردم عادی این شهر نیز متوجه این امر شده بودند.