در شرایط فعلی، بار دیگر شاهد مهندسی فضای سیاسی افغانستان توسط آمریکا هستیم و تقریبا تمام جناح های درگیر در افغانستان از طالبان گرفته تا اشرف غنی و عبدا… و دیگران، همگی بار دیگر، با طناب آمریکا وارد چاهی شده اند که خیر و منفعتی برای مردم افغانستان در آن دیده نمی شود.
مقصران اصلی برگزاری این انتخابات ناکام، کمیسیون‌های انتخاباتی، به خصوص روسا و رییسان دبیرخانه‌های آن هستند که در خدمت دموکراسی و انتخابات نبودند، بلکه در خدمت تیم انتخاباتی خاصی بودند.
احتمالاً توافق‌نامه صلح بین طالبان و آمریکا امضا می‌شود اما این به معنای پایان بحران در افغانستان نیست. افغانستانی‌ها روزهای دشواری خواهند داشت…
پروسه ملت سازی درافغانستان، یک کشور چند قومی با حوزه های فرهنگی کم و بیش متفاوت ، لزومآ با برابری و همبستگی میان اقوام صورت خواهد گرفت.
ترس از فروپاشی نظام جهانی، اختلاف نظر آمریکا با اروپا و ایجاد بی اعتمادی میان یکدیگر از نکات مهم این کنفراس بود.
نشست های رئیس جمهور غنی در مونیخ نشان می دهد که وی به شدت به دنبال راه سوم و دور زدن پروسه صلح است.
درست است که ایران زیر فشار حداکثری آمریکا قرار دارد و ترکیه پس از ترور سردار سلیمانی تحولات منطقه را رصد می کند، اما آنکارا نه از نظر توان سیاسی و نه از منظر لجستیک نظامی در وضعیتی نیست که نظم منطقه را به هم بزند و خودش نظم جدید ایجاد کند.
هرچند وجه نمادین ترور سردار سلیمانی برای ایرانیان و گروه های مقاومت سنگین است زیرا هم ایران و هم جبهه مقاومت، شخصیت برجسته و چهره بین المللی مقاومت را از دست داده اند، اما به نظر می رسد محور مقاومت راه را گم نخواهد کرد و ” شهید” سلیمانی به مراتب ذی نفوذتر ، نمادین تر، قوی تر و محبوب تر از ” سردار” سلیمانی است.
امروز محور مقاومت بیش از هر زمانی دارد به اصل گذشته خود بر می‌گردد و دارد مثل گذشته بلکه بیشتر از آن موقعیت هژمونی ابرقدرتهای پوشالی را به چالش می‌کشد.
پاکستان بیم این را دارد که آغاز منازعه مستقیم میان ایران و امریکا، اسلام آباد را در موقعیت گریز ناپذیر انتخاب میان تهران یا واشنگتن قرار دهد.