کرونای تاریخی و سیاسی که معجونی از ویروس‌های کشنده جهل، تعصب، تمامیت خواهی، برتری جویی، بی‌باوری به خود، بی‌اعتمادی به همدیگر، عدم پذیرش تکثر اجتماعی، فرهنگی، قومی، زبانی وسیاسی، پرهیز از مدارا، عقب ماندگی فرهنگی و اجتماعی، فقر و بیکاری و….می‌باشد، بی‌مهابا “بودن” کنونی و “شدن” آینده ما را هدف قرار داده است، و جهش وار به پیش می‌رود.
ظهور چین به عنوان یک رقیب نیرومند اقتصادی و ژئوپلیتیک برای آمریکا به دغدغه اصلی واشنگتن تبدیل شده است.
نمی‌دانم داکتر عبدالله این شب و روزها در چه فکری است و این همه شور و هیجان و بیزاری از وضع موجود را چه گونه تفسیر می‌کند. اما واقع این است که او در آستانه یک فرصت تاریخی قرار گرفته است. او می‌تواند تاریخ ساز شود و یک صفحه جدیدی را در تاریخ افغانستان باز کند.
دور از ذهن نخواهد بود که در نظم جدید و دوره گذار پس از دست یابی به صلح، طالبان نقش کلیدی در ساختار سیاست و قدرت داشته باشند.
با درک اهمیت زبان و طبیعتا جایگاه و نقش زبان مادری در رشد فرهنگی و پویایی هویت جامعه ها و شکو فایی عواطف انسانی، مسئولیت و رویکرد دولت ها و فعالیت نهادهای مربوط، کاملا روشن می شود.
قرار است با جمعی از دوستانم که این یادداشت را مطالعه می‌کنند، سفر دور و درازی پا به پای زبان فارسی از افغانستان تا سیلان داشته باشم.
آنچه ما در حوزه تمدن فارسی، با آن روبرو هستیم، تعدد زبان‌ها نیست بلکه تفاوت لهجه‌هاست.
هنوز این درک در افغانستان وجود ندارد که باید پارسی را پاس داشت؛ چون میراث مشترک شهروندان این سرزمین است.
همه داکتر عبدالله را مرد تصمیم و به چالش کشیدن اتوریتاریزم اشرف غنی نمیدانستند. اما اینبار همه ای شواهد حکایت از این دارد که وی و یارانش مستحکم ایستاده اند.
می‌توان گفت کشتی روند مردم سالاری در افغانستان، درگیر توفان است و در عین حال با یک صخره عظیم روبرو است.