ما مردم متأسفانه از رهبر تا رهرو، از روشنفکر تا تاریک فکر و از حوزوی تا دانشگاهی بدجور چوب خوش باوری، اعتماد نمودنهای بی‌جا و احساساتی عمل نمودن خویش را خوردیم و می‌خوریم و باز در همان راه روانیم.
هرسال، با فرارسیدن فصل بهار و تابستان، نزاع کوچی ها با بومی های مناطق مختلف کشور، بشمول مناطق هزاره نشین، فاجعه بار می گردد. این فاجعه دامنه دار سبب گسترش و عمیق شدن شکاف های اجتماعی، قومی و منطقه ای گردیده است.
مردم و روشنفکران هزاره به نوعی دچار روزمرگی شده اند. به چیزهای اندک و کوچک دل خوش کرده اند و خواستها و مطالبات کلان خود را به صورت جدی پیگیری نکرده اند.
متاسفانه با نسلی بی شناسنامه روبرو هستیم که عمری را در خارج گذرانده اند، خانه اصلی شان خارج از افغانستان است و هیچ شناخت اجتماعی ندارند تا مانع اختلاس شان شود.
پلیس شهر میامی امریکا یک دخترِ ۱۸ ساله‌ی مسلمان به نام «علا مصری» را که در تظاهرات ضد نژادپرستی شرکت بود، به جرم مشارکت در اعتراض مدنی بازداشت نمود و در بازداشتگاه، روسری وی را به زور از سرش برداشت و بدون پوشش اسلامی از او عکس گرفت.
پرسشی که هیچگاه ذهنم را رها نمی‌کند این است که چرا اغلبِ خودباختگی‌ها، بیگانه‌پرستی‌ها، هنجارشکنی‌ها و بی‌اخلاقی‌ها در جامعه‌ی هزاره اتفاق می‌اُفتد؟
در نگاه متدینانه به زن، ورزش، یوگا ، یا هر فعالیت دیگر مساله ی اصلی نیست، بلکه انسانیت، هویت و ارزشهای مشروع، مساله اصلی است. هرکجا انسانیت، هویت زنانه، یا ارزشهای مشروع اسیب پذیر شود برای حفظ این ارزشها (محدوده ) تعریف می گردد، زیرا ازادی نامحدود در هیچ مکتبی پذیرفته نیست.
مطلبی که دوست عزیزم محمد تقی مصباح نوشته است راجع به تمرین یوگا از طرف برخی از بانوان؛ قابل نقد و بررسی است.
سال‌ها پیش “ویلیام جیمز” گفته بود: شخصی که صاحبِ ایمان مذهبی باشد، از هر نوع اضطراب و تشویش مصون می‌ماند.
خانم دکتر فاضل یک نمونه از مهاجرینی است که با وجود مشکلات و سقف شیشه‌ای موجود، توانسته خود را به بالاترین مرحله علمی در سطح جهان برساند. این افتخار نصیب کیست؟ افغانستان یا ایران؟