این روزها وضعیت مدیریتی شهر کابل در بد ترین وضعیت ممکن قرار دارد. بعضی از نقاط شهر به طویله انسانی تبدیل شده است. در چنین حالتی، بعضی از “کارگران شاروالی” هر روز در صفحات اجتماعی از شاروال “اندیوال شان” عکس می گذارند که مردم فلان ناحیه از شاروال تجلیل و تقدیر کردند.
اینکه تصور کنیم حسن خان احمد زی، تحت تاثیر احساسات، در مقابل دوربین ها و جمع زیادی از حضار، لباس از تن خود خارج کرده، ساده انگارانه است.
رییس جمهور، باری شعار داده بود که “آب ما آبروی ماست”. آبهای زیرزمینی شهر کابل که “جرعه های حیات” مردم است، روز به روز در حال خشکیدن است.
انفعال و بیگانگی سران خودخوانده جنبش با واقعیت های موجود و عدم درک واقع بینانه از شرایط حساس و شکننده امنیتی از جمله عوامل افول جنبش روشنایی و وقوع رخداد دوم اسد دانسته شده اند.
حضور اقشار مختلف مردم در دو جنبش تبسم و جنبش روشنایی اوج عزت سردمداران سنتی و غیر سنتی و در کل اوج اقتدار این مردم را می‌رساند.
پس از گسترش و توسعه اسلام در خارج از شبه‌جزیره عربستان، زبان عربی هم به تدریج جایگزین زبان‌های محلی شد اما یک زبان را نتوانست در خود هضم کند و این زبان، همان زبانی است که اکنون به اسم فارسی یا پارسی دری می‌شناسیم.
ما اگر حرف از این میزنیم که دین نباید ایدئولوژیک گردد – چنانکه مدعیان روشنفکری این حرف را تکرار می کنند – آن طرف سکه را نیز باید در نظر داشته باشیم؛ اگر دین از جوامع اسلامی حذف گردد، آلترناتیف آن فقط ایدئولوژی غربی است نه اراده ای ملت های مسلمان.
در خوش‌بینانه‌ترین حالت شاید نیت حکومت تقویت روحیه و هویت ملی باشد، اما راهش برگزاری برنامه‌های تقلیدی و کودکانه همچون روز بیرق نیست.
تظاهرات جنبش‌روشنایی در نوع خودش از کم‌نظیر ترین حرکت‌های مدنی در تاریخ تظاهرات جهان بود که بر اساس داعیه حق‌طلبانه و عدالت‌خواهانه شکل گرفت.
جنبش‌های “تبسم” و “روشنایی” دوجنبش برخاسته از متن توده‌های محروم و رنج‌کشیده و زجردیده‌ی کشور بود که به دلیل عدم رهبری درست، به نتیجه نرسید و خواسته‌ها و مطالبات مردم بی‌پاسخ ماند.