سیاست گذاران امریکایی برای نفوذ در آسیای میانه و کمک به منطقه و منافع امریکا یک فرصت واقعی در اختیار دارند. آسیای مرکزی منطقه ای پیچیده با خطرات بالا می باشد و اشتباهات در آن تاوان بدی به همراه خواهد داشت. امریکا برای موفقیت در این منطقه می بایست با دقت گام بردارد.
قدس و بیت المقدس بخشی از سرزمین پهناور اسلامی است که اکنون در زنجیر صهیونیست‌های غاصب رنج می‌کشد. وظیفه دینی هر مسلمانی است که در روز قدس سنگی از انزجار در فلاخن خود بگذارد و به سوی صهیونیست‌های غاصب پرتاب کند و یا سطل آبی به سوی یهودیان غاصب بریزد تا سیل آن غاصبان را با خود ببرد.
اشرف غنی هنوز فرصت دارد. او می تواند اعتماد و وحدت ملی را دوباره احیا کند. او می تواند نیروهای امنیتی را به خوبی مدیریت کند. او می تواند یک اجماع ضد طالب بوجود آورد. او می تواند به طالبان بیش از این باج ندهد. به طالبان فرصت ندهد. اگر چنین کند، مردم همه پشت سر او خواهد ایستاد.
آگاهان تاریخ علی‌ابن ابیطالب را داناترین، پارساترین، شجاع‌ترین و وفادارترین فرد به ارزش‌های اسلام در میان صحابیان پیامبر توصیف کرده‌اند. این مرد به‌راستی تاریخ را شگفت‌زده کرده است؛ آن‌گاه که عسرت زمانه در آوان کودکی سرنوشت او را به زندگی پسرعم‌اش پیوند داد تقدیر، برای هردو روزگاران پرفرازوفرودی را رقم زده بود، با این تفاوت که سهم علی از تلخی‌های زندگی به مراتب بیشتر بود.
در کنار پیشرفت در مذاکرات ایران و قدرت های جهانی در وین و بالا گرفتن احتمال احیای برجام، خبر مذاکرات سری ایران و عربستان در بغداد، بیش از پیش نشان دهنده عبور از آمریکای ترامپ و میراث سیاسی آن در خاورمیانه است.
آزادی مطبوعات و نقش رسانه‌ها در افغانستان (با همه کم و کاستی‌های آن) از بزرگترین و ارزشمندترین دست آورد و نعمت جامعه ما در طی بیست سال اخیر می‌باشد.
بی‌رغبتی طالبان برای شرکت در محفل استانبول سبب شده برخی گمان کنند آن‌ها از گفتگو فراریند. یا آغاز روند صلح موجب تضعیف موضع آنهاست. چنین نیست. طالبان بیشتراز دولت مشتاق تسریع و پایان مذاکرات است.
در حالی که حدود دو هفته پیش خبر دیدار هیئت ایرانی و عربستانی به میزبانی بغداد منتشر شد، محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، به دوحه و از آنجا به بغداد راهی شد تا گمانه زنی ها درباره بهبودی روابط ایران و عربستان بیش از پیش تقویت شود.
نزدیک به سه دهه است که ما فریاد «عدالت» سر می‌دهیم و از «تبعیض» و نابرابری و انحصارطلبی، نالان و گریانیم. تمامِ پویش‌ها و جنبش‌های مدنی و سیاسی و مسلحانه‌ای خود را «مقاومت یا جنبش عدالت‌خواهی» نامیده‌ایم و طرف‌های مقابل خود را جبهه‌ی فاشیزم، انحصارطلبی و تمامت‌خواهی خوانده‌ایم.
بخش های زیادی از تاریخ افغانستان شاهد انواع درگیری ها با شدت و ضعف مختلف بوده است. از درگیری های جنگ سالاران برای به دست آوردن سلطه گرفته تا مداخلات خارجی برای تطبیق اهداف سیاسی خود.