علی‌رغمِ این حقیقت تلخ که طی چند روز اخیر حداقل یازده ولسوالی (تاکنون) به تصرف طالبان در آمده است و وضعیتِ کشور رو به بحران و آشفتگی پیش می‌رود؛ اما مسئولانِ ارشد حکومتی، وزرای دولت، وکلای پارلمان، رهبران احزب، تیکه‌داران قومی، سران مافیای اقتصادی و … نسبتاً آرام و بی‌تفاوت به نظر می‌رسند و گویا حداقل نگرانِ از دست دادن چوکی و منصب و معاش و معیشت خود هم نیستند!
جمعی از مهاجرین افغانستانی در ایران، طی نامه ای خطاب به نامزدان انتخابات ریاست جمهوری اسلامی ایران درخواست کردند که با آنان یا بر اساس اصول اسلامی رفتار شود و یا براساس قوانین شناخته‌شده بین‌المللی که کشورهای مهاجرپذیر عمل می‌کنند.
شهرزاد اکبر، رییس کمیسیون حقوق بشر گفت که حکومت (اشرف غنی ) از محکمه بین المللی جزایی در خواست نموده که بررسی جنایات جنگی، کشتارهای هدفمند و کشتارهای دستجمعی در رابطه با قوم یا مذهب را که بخشی از جنایات ضد بشری و جنایات نسل کشی ( هزاره ها و شیعه ها، سیکها و هندو ها) را در افغانستان به تعویق بیاندازد.
زلمی خلیل زاد و اشرف غنی احمدزی همه نیروهای ضد طالبان را مصروف چانه زنی های بدون نتیجه و سردرگم کرده اند تا زمینه و ذهنیت ها را اگر بتوانند برای انتقال قدرت و یا حد اقل برتری طالبان که در آینده افغانستان نقش تعیین کننده را داشته باشند آماده نمایند.
سیاست مداران کانادایی کشتار چهار نفر اعضای یک خانواده مسلمان پاکستانی الاصل را توجیه نکردند و همه تروریستی و نژاد پرستی گفتند !
دولتِ غنی یک دولتِ لرزانک بیش نیست. او که دولت خویش را بر دو پایه‌ی قومیت و اقتدار بنا کرده است، ساختمان حکومت را بر “شفاجرف هار” تأسیس نموده که با اندک تندبادی، در جهنم سقوط خواهد کرد. مقصر و متهم اصلی در تأسیس این لرزانک، شخص غنی است. او با تفکر، منطق و ذهنیت دگماتیستی و اتنیکی، کشور را به سراشیبی افول و سقوط کشانید.
مواضع دیپلماتیک در درون حکومت با هم سازگارى ندارند و هزینه هاى جنگ و تلفات را بالا مى برد.
خروج کامل نیروهای امریکایی از افغانستان بدین معنی ست که فعالیت سازمان های تروریستی غیر از طالبان افزایش خواهد یافت.
پروسه خروج کامل نیروهای امریکایی از افغانستان جریان دارد و این احتمال وجود دارد طالبان بخش های زیادی از افغانستان را تصرف کنند.
استاد خلیل الله خلیلی (۱۳۶۶ ـ ۱۲۸۶ ش) شاعر و ادیب معروف افغانستان و از خاندان فرهنگی، دانشی و سیاسی کشور. پدر او محمّدحسین خان مستوفی الممالک از مقامات بلندپایه حکومت حبیب‌الله خان بود که در حکومت پسرش امان‌الله خان به دار آویخته شد.
اینهمه نشان از آینده پیچیده و سردرگمی است که یحتمل فروگشت و عقب گردی ست که فقط با رویکرد نظامی و جنگی خونین و فیصله کن قابل حل خواهد بود! این یک نگاه واقع گرایانه است آینده خونینی در راه است و فراز و فرودی ناهموار!