حقیقت قضیه این است که نه مقاله و تحلیلِ روزنامۀ کیهان موضع رسمی و واقعی نظام و دولت ایران را بازتاب می‌دهد و نه گزارش و تحلیلِ روزنامۀ جمهوری اسلامی. گزارش‌ها و تحلیل‌های این دو روزنامه در خوشبینانه‌ترین حالت، مواضع و دیدگاه‌های برخی محافل و حلقات تندرو درون حاکمیت را بازتاب می‌دهد؛ نه مواضع و دیدگاه‌های رسمی دولت و نظام را.
امروز که ناگزیر از مبارزه و مقاومت در برابر هجوم گسترده لشکر مزدوران بیگانه هستیم و سرنوشت جمعی ما به این مقاومت گره خورده است. برای مقامت باید ادبیات مناسب خلق کنیم.
بنا بر گزارش‌ها، اشرف غنی امروز پنجشنبه در رأس یک هیئت بلندپایه‌ی دولتی برای شرکت در مراسم تحلیف سید ابراهیم رئیسی، سیزدهمین رئیس‌جمهور جمهوری اسلامی ایران، به تهران سفر کرده است.
هیچ سلاحی در برابر طالبان و دیگر گروه‌های جنگ‌طلب و افراطی، برنده‌تر و کارآمدتر از بیداری مردم نیست.
تصور غالب نشان می دهد ایالات متحده امریکا از آنجایی که نتوانست در نهایت صلح و ثبات را در افغانستان برقرار کند، در رسیدن به اهداف سیاسی خود پس از یکی از طولانی ترین جنگ های تاریخ نظامی گری ناکام بوده است. اما سوالی که پاسخ نداده باقی می ماند این است که آیا امریکا واقعا از این جنگ به دنبال ثبات و آرامش در افغانستان بود؟
اساساً از نگاه طالبان جنگ آن‌ها در افغانستان برای تقسیم قدرت نیست تا بر سر چندوچون آن چانه‌زنی کرده و با دیگر گروه‌ها و حکومت فعلی وارد معامله شوند، بلکه جنگ برای احیای مجدد امارت طالبانی و برپایی شریعتِ طالبانی است.
در غرب کشور و شهر هرات، تنها رهبر جهادی که در برابر طالبان ایستاده و با این گروه شورشی مبارزه می‌کند اسماعیل‌خان است. در دیگر نقاط کشور اما غیبت رهبران جهادی در صف نبرد و جبهه‌ی جنگ علیه طالبان، بسیار پرسش‌برانگیز است.
پیش از این گمان بر این بود که طالبان فقط دارای روحیه تمامیت خواهی سیاسی استند؛ اما در اظهار نظر اخیر سخنگوی آنان آشکارشده است که انان “خدا” را نیز در انحصار خود می دانند.
طالبان پدیده متفاوتی هستند، آنان در ریشه و بنیاد خود مزدورند و آنهم مزدوران بی‌شعوری که نه سود و زیان خود را می‌دانند نه سود و زیان مردم را.
دیشب، در فضای کابل طنین “الله اکبر” پیچید. این صدا در کابل، غریبه نیست، شناخته‌شده‌است. بمب صوتی‌است که کارآیی‌اش بالاتر از بمب اتمی و مادر بمب‌ها است.