اینجا ۳۵ میلیون انسان چشم براه مواضع نماینده اش در سازمان ملل، اما این نماینده چون مزدور سر شکسته و جز روایت غنی و اتمر است که بنا بر مشوره امریکا آخرین میخ را بر تابوت امید مردم می کوبد و میلیون ها انسان را به امان خدا می سپارد.
کوچ اجباری مردم فقیر و مظلوم هزاره دایکندی توسط طالبان مسلح و سکوت جامعه جهانی در قرن بیست یک نشان از همکاری جوامع به اصطلاح متمدن با وحوش و وحشی گری است.
اگر جهان و انسان را دونیمهی پیکر هستیِ مخلوق بدانیم که بناست در مسیر کاملشدن و تبدیل ظرفیت آن به فعلیت، پیوسته بهواسطهی مرد و زن تحول یابد و ساخته شود، مرد مسئولیت ساخت جهان و زن مسئولیت ساخت انسان را دارد.
طالبان در اداره کشور با مشکلات بسیاری روبهرو هستند. آنان از یک سو، نیاز به رسمیت شناخته شدن از سوی جامعه جهانی و تأمین منابع مالی دارند و تلاشهای پاکستان هم تا کنون ناکام مانده است. از سوی دیگر، در صورتی دروازه جهان به روی طالبان باز خواهد شد که طالبان بسیاری از هنجارها و ارزشهای جهانی را به رسمیت شناخته و در عمل، رعایت کند.
برخورد مسئولان کنونی با این قضیه تا اکنون هم دوگانه و همراه با اما و اگر است؛ سخنگوی حکومت آن را رد میکند، در حالی که مسئول دیگری میپذیرد، یکی قول بررسی میدهد و دیگری از اجرائات صورت گرفته دفاع میکند که همین چند صدایی خود گویای مشکلدار بودن این قضیه است.
طالبان که در حال حاضر اسپ قدرت را در میدان خالی میرانند، نقطه ضعف یا پاشنه آشیل مردم را که عبارت از تامین امنیت باشد، درک کرده و با استفاده از همین ضعف، بیش از ۳۰ میلیون نفر را به گروگان گرفتهاند.