جنگ فرسایشی علیه مردم تمکی

مدتی است که طالبان برای چندمین بار بر منطقه تمکی حمله کرده و سبب رُعب و وحشت برای مردم آن منطقه شده است.

چیزی که خیلی واضح و روشن است کسانی که بنام طالبان بر منطقه تمکی حمله می‌کنند همان مردم شیر، برله و گومیشک از مربوطات ولسوالی قره‌باغ می‌باشند و شکی نداریم که استخبارات دولت از تمام کم و کیف نیروهای طالبان در مناطق مذکور اطلاعات دقیق دارند.

حال پرسش اصلی این است که چرا دولت حتی برای یکبار هم که شده حملاتی بر مقر اصلی طالبان در مناطق پشتون نشین انجام نمی‌دهد.

تمام مردم حتی پیر زنان ولسوالی قره‌باغ قومندان کامران و دار و دسته جنایت‌کار آن را می‌شناسند آیا برای افکار عمومی قابل پذیرش است که دولت از محل بود و باش این جنایت‌کاران بی‌خبر باشد.

هم‌چنین چندین سال است که مسیر دشت قره‌باغ برای مردم تمکی و جاغوری تبدیل به یک کابوس وحشتناک، اما در عوض برای مردم پشتون منطقه، محل مهم و مناسبی برای اخاذی و درآمدهای نامشروع از موتروان‌ها و افراد غریب شده است.

وقتی طالبان بر منطقه تمکی حمله می‌کند دولت بعد از ساعت‌ها تاخیر، فقط با بمباران دو مسجد که محل تجمع طالبان در تمکی است بسنده می‌کند که در آنجا هم برای طالبان تلفات نداشته ولی مسجد منطقه را تخریب و در حقیقت ضرر و زیانش را مردم منطقه تمکی باید تحمل کنند.

در حقیقت دولت با نشان دادن چراغ سبز به طالبان و نوعی حمایت پنهانی، به جنگ فرسایشی طالبان علیه مردم تمکی کمک نموده و در کل در تلاش است محل اصلی و جنگ فرسایشی را در متن زندگی و در داخل خانه‌های مردم تمکی هدایت کند

حال با وجود چنین وضعیت و حالتی و با توجه به بی‌خیالی و تا حدودی همکاری پیدا و پنهان دولت با طالبان منطقه، مردم ما (مردم زردالو تا جاغوری) دو راه بیشتر پیش رو ندارند:

۱. یا باید وضعیت موجود و زندگی ذلت بار را بپذیرند و به طالبان (پشتون) منطقه اجازه دهند تا با نام عُشر، ذکات و مالیه از مردم ما اخاذی کنند و هر وقت هم کمی دِق آوردن برای ایجاد تنوع و تفریح بر منطقه ما حمله کرده و آرامش مردم ما را بهم بزنند.

۲. یا براساس منطق انسانی و اسلامی برای ایجاد دیوار دفاعی در برابر زورگویی‌های همسایه‌های شرور و جنایت‌کار اقدام متقابل را انجام دهند.

بدون شک در چنین حالتی، ایجاد پایگاه مردمی برای دفاع از جان و مال مردم جزء حقوق طبیعی و اولیه مردم ما می‌باشد.

عبدالکریم سروری